મુંબઈ મારી નજરે

લોકલ ટ્રેન નો અવાજ , લોકલ સ્ટેશન પર કીડીયારું ઉભરાયું હોય એ હદે માનવ મહેરામણ, ૧૦ રૂપિયાના વડાપાઉં ઉપર આખા દિવસનો ગુજારો, સત્તત ચાલતા જ રહેવાનું... આ બધા શબ્દો માત્ર ને માત્ર એક જ શહેર માટે વાપરી શકાય... બોમ્બે... આમચી મુંબઈ!!
હમણાં ફ્રેન્ડ્સ સાથે બોમ્બે ટુ ગોઆ જવાનું થયું... બીઝી બીઝી લાઈફમાં એક નાનકડો બ્રેક લેવા... કારણકે ખબર છે કે ક્યારેક બ્રેક મળશે જ નહિ !! ;) 
બોમ્બે જવાનો પહેલો અનુભવ (સમજી શકાય એવી થોડી ઘણી બુદ્ધિ મેળવ્યા પછી ;))
થેન્કફૂલી અમે આ વખતે અમદાવાદથી મુંબઈ ટ્રેનમાં ગયા હતા.. એટલે હું નેચરનો સાક્ષાત્કાર કરી શક્યો . રસ્તામાં બરોડા આવ્યા ત્યારે એક દ્રશ્ય પર કવિતા લખાઈ ગઈ જે મારા માટે તો અદભુત ક્ષણ હતી... અને એ.સી ટ્રેનમાં બેસવું ફાવે જ નહિ, કારણકે બહાર આટલો સરસ નજરો હોય તો સાવ શાંત બેઠેલા લોકો સાથે ના બેસી શકાય... એટલે આપણે ટ્રેનના દરવાજા પાસે ઉભા રહી ગયા અને નેચર જોડે વાતો અને એની વાહ વાહ કરવાનું શરુ કર્યું....(ટ્રેનના દરવાજા પાસે બેસવાનું પણ એક ડ્રીમ હતું એ પૂરું થયું ;)) બેકગ્રાઉન્ડમાં ટ્રેનનો અને પાટા બદલવાનો સતત અવાજ, સાથે અમુક પક્ષીઓ હેલ્લો કહીને જાય, અમુક ચાલી આગળથી પસાર થાય ત્યારે લોકોના ઝઘડા અને મજાથી નાચતા કુકડા ...
ત્યાંજ મારા મગજમાં ઝબકારો થયો કે કેમેરો લઇ આવ, અને આ બધું ક્લિક કર માય ડીયર ક્લીકર! પણ અંદરથી ધરાર ના પડી કારણકે કેમેરો લઇ આવું ત્યાં સુધીમાં જે જે પળ હું ચુકી જાઉં એના કરતા તો કેમેરા વગર આંખોના કેમેરાથી આ પળને મનમાં કંડારી લઉં તો કેવું?
લગભગ ૨ કલાક હું એક જ જગ્યા એ ઉભો ઉભો આ ભાગતા નેચરને માણતો રહ્યો...
ત્યાંજ વાતાવરણમાં થોડી અલગ સુગંધ પ્રસરી... અલગ પહેરવેશમાં લોકો , ખેતરમાં ઉભા હોય , ચાસ પાડતા હોય , લલણી કરતા હોય, દરિયા ઉપર મોટી મોટી બોટ્સ હોય જેમાં કાચો માલ ટ્રાન્સફર થતો હોય, એટલે સમજી ગયો કે મહારાષ્ટ્રમાં આપણે આવી ગયા. એટલે બે કલાક ઉભા ઉભા નેચરને માણવાનો થોડો ઘણો થાક હતો એ મારી ઉત્સુકતામાં ક્યાંય ગુમ થઇ ગયો... કારણકે નવા લોકો અને નવી જગ્યાને મારા મનની આંખોથી જોવું ગમે છે. લગભગ બીજા બે કલાક લાગશે એવું મને લાગ્યું કારણકે મુંબઈમાં એન્ટર ન’તા થયા. અને ટ્રેન થોડી લેટ હતી. ફાઈનલી, નવા નેચરનો સ્વાદ ચાખતા ચાખતા અમે પહોચ્યા આમ્ચી મુંબઈના સ્ટેશન પર. અને પછી મારી આંખો અને મનનો કેમેરો શરુ થઇ ગયો... નવા લોકો નવી જગ્યા સાથે બાફથી ભરપુર વાતાવરણ. એકવારનું મને એમ પણ લાગ્યું કે સાલું આ ગરમી મને જ કેમ લાગે છે, અહિયા ઉભેલા લોકો તો આરામથી ઉભા છે! મોઢા પર પરસેવાની એક બુંદ નહિ?? આદત પડી ગઈ હશે ... ;)
પછી માંડ માંડ લાઈનમાં ઉભા રહીને લોકલ પકડી , અંધેરી તરફની... અહીયાની લોકલ ટ્રેન મુંબઈનો સાચી એટીટ્યુડ તમને ચખાડેછે. કારણકે લોકલ ટ્રેન સ્ટેશન પર માંડ ૩૦ સેકંડ ઉભી રહે છે. જો ૩૦ ની ૩૧ સેકંડ થઇ એટલે જીવન નામની લોકલ ટ્રેન આગળ ચાલવા લાગશે અને તમે એજ જગ્યાએ રહી જશો. એટલે તરત ટ્રેનમાં ચઢી જજો. તો જ “આગળ આવી શકશો.”
અને જે લોકો પહેલી વાર આવે છે એ લોકો માટે લોકલ ટ્રેનના કીડીયારમાં ચડવું સખત અઘરો ટાસ્ક બની જાય.
એમાં પણ જયારે તમારા બધા ફ્રેન્ડ્સ ટ્રેનમાં ચઢી જાય અને તમે રહી જાઓ એ જ સ્ટેશન પર ત્યારે જોવા જેવી થાય ... એક તો નવું સીટી, એમાં જાણીતા લોકોતો આગળ જતા રહ્યા હોય, કંઈજ ખબર હોય નહિ કે ક્યાં જવાનું છે, ત્યારે શું કરવું એ ખબર ના જ પડે ! તોય મનમાં નવું સીટી નવી જગ્યાનો જે ઉંમંગ હતો એને એકઠો કરીને પાછળ એક નવિ ટ્રેન આવી રહી હતી એમાં ‘જય’ હો કરીને ચઢી ગયો... ઓછી ભીડ હતી એટલે વાંધો તો ના આવ્યો પણ અચાનક યાદ આવ્યું કે ટ્રેનની ટીકીટ તો મારી જોડે છે જ નહિ.. અને નવી ટીકીટ લેવાનો સમય હતો નહિ... તોય, જે થશે એ જોયું જશે એમ કરીને આપણે બેસી ગયા ... ;)
મનમાં ટીકીટ ચેકરનો ડર અને સાથે હિંમતનો ફોર્સ... જબરું દ્વન્દ્વ્ યુદ્ધ હતું એ ... છતાં હું મારા ડેસ્ટીનેશન પર પહોચી ગયો. એટલે મુંબઈની જીંદગી તમને પછાડે છે પણ જો તમે એ જ પછડાટને સમજીને હિંમત સાથે આગળ વધો તો એ મજાથી આવકારે છે :)
સાથે ગોવા જવા માટે પણ બધું બધી લોકલ ટ્રેન પકડવાની અને બદલવાની હતી, પણ વરસાદ કહે કે “બક્કા,જરા મારો સ્વાદ તો ચાખતા જાઓ” એટલે ટ્રેન ચુકી ગયા. લગભગ ૪૫ મીનીટના અંતરે અમારી બીજી ટ્રેન હતી જેને આવતા અડાડો કલાક તો લાગી જ જાત તો અમે બધાએ વિચાર્યું કે અમુક અંતર સુધી જતી ટ્રેન્સ પકડીને ફાઈનલ સ્ટેશન પર પહોંચી જઈએ , અમુક માન્યા અને અમુક ત્યાંજ રાહ જોતા ઉભા રહી ગયા. અમારા જેવા લોકો જે માની ગયા એ ફાઈનલ સ્ટેશન પર ૧૦ મીનીટ પહેલા પહોંચી ગયા અને બાકીના લોકો ત્યાંજ રહી ગયા. એટલે મુંબઈની લોકલ ટ્રેન્સ એ પણ શીખવે છે કે જીવનમાં બહુ રાહ નહિ જોવાની, ચાલતા રહેવાનું , આગળ વધતા રહેવાનું. જો તમારા પગ અને મારી ગતિ ઉપર ટ્રસ્ટ રાખશો તો પહોચી જશો, નહિ તો રહી જશો.
વાત કરીએ મુંબૈયા લોકોની... એ લોકો શ્વાસ લે છે કે નહિ એ મારા માટે એક મહત્વનો સવાલ છે... એક જગ્યાએ ઉભા રહે તો નામ બદલી નાખું... પોતાના કામમાં અને ચોક્કસ જગ્યાએ પહોચવામાં મસ્ત આ સીટીના લોકોના ફેસ ઉપર કોઈ હાવભાવ ના હોવા છતાં ઘણા સવાલો અને સાથે ઘણી આશાઓ હોય છે. એમનું એકદમ દરિયા જેવું... શાંત છતાં તોફાની, જે પણ આપો એ મનમાં ભરીને લઇ જાય. મુંબઈનો દરિયો સાક્ષાત ના જોઈ શક્યો થેંક્સ ટુ રેઈન અને કામ... છતાં જે ફ્લેટમાં રોકાયા હતા ત્યાંથી લગભગ મુંબઈને જોઈ શક્યો એટલે મજા પડી ગઈ.
સાથે સાથે અહિયા લોકો ગમે તેટલા સ્ટેટસ વાળા હોય પણ લોકલમાં જ સફર કરે છે કારણકે એક તો સાવ સસ્તી છે પ્લસ મુંબઈ નો ટ્રાફિક એટલે વાહ વાહ ! એક જગ્યાએ ટ્રાફિક જામ થાય એટલે સમજી લેવું કે ૩ કલાક “સફર” કરશો.
નવા નવા લોકોને અહીનો વરસાદ ગમે , પણ અહી રહેતા લોકો માટે તો એ ગરમીમાં શાવર છે... ;)
બાકી તો આ સીટી કોઈ એક જગ્યાએ તમને ઉભા ના રહેવા દે, ક્યાંતો તમને બાજુમાં ફંગોળી દે કારણકે દરેકને બહુ જલ્દી છે ક્યાં તો એ તમને એમની સાથે દોડતું કરી દેશે... અને એમજે મને મુંબઈનો એટીટ્યુડ અમુક અંશે આકર્ષે છે અને દરિયો મને હમેશા એની અંદર ખેંચતો હોય છે. એટલે મુંબઈની આ નાનકડી સફર મને મુંબઈને “આમચી મુંબઈ” કહેવા મજબુર કરી ગઈ... આ સીટી જોડે તમને આપવા માટે ઘણું છે, બસ એની શીખ રૂપી પછડાટને પામવા રેડી થઇ જાઓ તો આ સીટી ગમી જશે. :)
કીપ મુસ્કુરાના માનવની નજરે. ;)
https://www.facebook.com/manavninajare